Agnieszka Schulz-Brzyska – fortepian
scenariusz i prowadzenie – Karol Furtak
UWAGA: LICZBA MIEJSC OGRANICZONA
– rezerwacje przyjmujemy pod adresem rezerwacje.spam.lublin@wp.pl
oraz drogą sms-ową (+48 506 818 990)
Podczas koncertu obowiązuje stosowny reżim sanitarny
Program:
Joseph Haydn – Sonata Es-dur Hob. XVI: 52; Allegro
Wolfgang Amadeusz Mozart – Sonata C-dur KV 330, Allegro moderato
Ludwig van Beethoven – Sonata fortepianowa c-moll op. 13 “Grande Sonate Pathétique”, Grave – Allegro di molto e con brio.
Form muzycznych jest tyle, ile zostało napisane utworów! – Arnold Bernhard Marx
Skoro tak, to po co mówić w ogóle o formach? Po co nam forma ronda, wariacji i w końcu po co forma sonatowa, która tak wielu osobom spędza sen z powiek?
Kiedy Haydn, Mozart i Beethoven tworzyli swoje sonaty, symfonie, kwartety etc., posługiwali się nie tyle zarysem formy sonatowej, co modą, która nakazywała im – dla osiągania kolejnych kroków w zdobywaniu popularności – podążać za ulubionym przez odbiorców wzorem. Skąd więc słynny schemat allegra sonatowego i jego pozornie sztywne ramy?
Schemat ten opisany został później, a jego ougólnienie do jednego wzoru formalnego wynikało bezpośrednio z dwóch przyczyn – powstało na potrzeby opisu i analiz muzyki XVIII i początków XIX stulecia oraz na potrzeby nauki sztuki kompozycji. Kiedy wieć Haydn, Mozart i Beethoven komponowali swoje allegra, nie komponowali ich pod zapisany w podręcznikach wzór.
Schemat ten wykorzystujemy za to dziś. Sam wzór na formę sonatową jednak byłby niczym gdyby nie kopozytorska inwencja twórcza, która pozwalała klasykom, a także ich kontynuatorom nadać sonatowemu allegru indywidualnego charakteru.
Te indywidualności, prowadzące nas do wniosków jak podrobić Haydna, Mozarta i Beethovena, przedstawimy i omówimy na przykładzie pierwszych części trzech sonat:
J. Haydn – Sonata Es-dur Hob. XVI: 52, Allegro
W.A. Mozarta – Sonata C-dur KV 330, Allegro moderato
L. van Beethoven – Sonata fortepianowa c-moll op. 13 “Grande Sonate Pathétique”, Grave – Allegro di molto e con brio.
Na tych przykładach na części rozbierzemy to jak realizuje się forma sonatowa w kolejnych allegrach. Przeanalizujemy jak klasycy wiedeńscy tworzyli swoje tematy, bo to one w końcu są absolutną podstawą do napisania sonaty, a tym samym do podrobienia wybranego z wiedeńskich mistrzów. Opowiemy dlaczego Haydn stylizował swoje sonaty na dzieła orkiestrowe i dlaczego Beethoven starał wyrwać się z kajdan klasycznego stylu, którego oczekiwała wiedeńska publiczność – publiczności arystokratyczna, którą zwyczajnie w świecie gardził. Wyjaśnimy skąd wzięły się określenia tematów męskiego i żeńskiego i dlaczego wszyscy klasycy czasami zaprzeczali tym analogiom oraz dlaczego ekspozycję powtarzano dwukrotnie. W końcu – prześledzimy zabiegi kompozytorskie, które Haydn, Mozart i Beethoven stosowali w swoich sonatowych przetworzeniach by zaabsorbować uwagę odbiorców; to właśnie w tych przetworzeniach kryje się najwięcej indywidualności klasyków wiedeńskich i to one stanowią o ich niepodważalnych w historii muzyki etykietach geniuszy.
Na koncercie innym niż zwykle, multimedialnym i interaktywnym fragmenty sonat wykona Agnieszka Schulz- Brzyska; autorem scenariusza i tym, który przeprowadzi publiczność przez kolejne mezalianse dzieł Haydna, Mozarta i Beethovena jest Karol Furtak.
Karol Furtak
Partnerzy: Fundacja PZU, Stowarzyszenie Autorów Zaiks, Stoart- Związek Artystów Wykonawców, Towarzystwo Muzyczne im. H. Wieniawskiego w Lublinie
Patroni medialni: TVP Kultura, TVP3 Lublin, Radio Lublin, Kurier Lubelski, Dziennik Wschodni, Gość Niedzielny.
Projekt Fonie Lublina realizowany jest dzięki wsparciu Miasta Lublin.
Dofinanswano ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach programu Kultura w sieci
PARTNER SPECJALNY
Szkoła Muzyczna I i II st. im. T. Szeligowskiego w Lublinie
Dodaj komentarz